Τον Όσκαρ τον υιοθέτησα το 2011 όταν ήταν περίπου 2 μηνών φέτος θα γίνει 11 χρονών ... Ένα χρόνο πριν δημιουργήσω αυτό το μπλογκ , έναν περίεργο χρόνο με κάποιες μεγάλες απώλειες και κάποιες όχι τόσο σημαντικές ... Μεγαλώνοντας το κουτάβι προσαρμόζεται πλήρως αν ζει με την οικογένειά του , είναι πραγματικό μέλος και ενεργό της αγέλης του ! Με έσωσε ψυχολογικά άπειρες φορές και νιώθω πως αν είχα σκυλίσια ψυχή θα ήθελα να έχω σαν τη δικιά του !!! Τα σκυλιά και τα παιδιά έχουν κάτι από αυτό που ήμασταν πριν μας φθείρει ο καιρός και οι εμπειρίες που βιώνουμε , έχουν έναν Παράδεισο στην καρδιά τους ... Ένα κομματάκι από αυτή την αθωότητα για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε θα έπρεπε να διατηρούμε κι εμείς σε μια γωνιά της ψυχής μας ... Η ώρα που γράφω αυτό το κείμενο είναι περασμένη κι ο Όσκαρ κοιμάται γαλήνιος στο κουβέρτακι του' χωρίς να ανησυχεί αν αύριο θα υπάρχει στέγη ή φαγητό ... Ίσως επειδή γνωρίζει ότι έχει αγάπη και αυτό είναι το κινητήριο καύσιμο του ... Οι άνθρωποι όμως ανησ