Έχω καιρό να γράψω εδώ κάποιο κείμενο αλλά όταν γράφω γράφω με την ψυχή μου γιατί είναι κομμάτι μου αυτό το ιστολόγιο ... Το σημερινό μου άρθρο θα είναι αφιερωμένο στην ευγνωμοσύνη και την αγάπη που νιώθω για αυτό που είναι υπεράνω όλων. Δεν είναι άλλο από την πίστη στο Θεό. Πολλές φορές στη ζωή μου έχω παρεκκλίνει από αυτή την πίστη' έχω αμφιβάλλει κάποιες φορές' και έχω αδιαφορήσει συνειδητά ή ασυνείδητα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό στη ζωή ενός ανθρώπου από την ύπαρξη του Θεού μέσα σε αυτήν' γιατί Αυτόν πρέπει να έχουμε πυξίδα μας για να μη χανόμαστε μέσα στα σκοτάδια της κατάθλιψης , του πανικού που προσπαθούν να μας σπείρουν ή που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι με τους φόβους μας ! Το χειμώνα που πέρασε βιώσαμε πολύ μεγάλο θαύμα γιατί ενώ περάσαμε οικογενειακώς αυτό τον ιό και βρεθήκαμε σε δύο διαφορετικά νοσοκομεία επιβιώσαμε και βγήκαμε δυνατότεροι' σωματικά και πνευματικά. Ο Θεός δεν εγκαταλείπει ποτέ τα πλάσματα του' αντίθετα εμείς είμαστε αυτοί που εγκαταλ