Ο κόσμος αλλάζει...

Είναι συγκλονιστικό το γεγονός ότι ενώ βιώνουμε εδώ και περίπου ένα χρόνο στέρηση μεγάλου μέρους των ελευθεριών μας' ( βασικά είναι σαν να ζούμε μία ιδιότυπη χούντα ο φόβος του κορονοϊού - πράγματι υπάρχει έχουμε ακούσει για γνωστούς γνωστών μας που έχουν κολλήσει' καθώς επίσης έχουμε ακούσει και για γνωστούς μας που έκαναν το εμβόλιο και ένιωθαν υπνηλία κάποιες μέρες δεν ξέρουμε τι άλλες παρενέργειες μπορεί να έχει αυτό καθώς επίσης και φόβο για τη δεύτερη δόση που θα ήταν διπλάσια της πρώτης ) μέσα σε αυτό το κλίμα ξεπηδάνε αλήθειες που προφανώς είχαν κρυφτεί.

Η εβδομάδα που πέρασε αλλά και η παρούσα που σε λίγο περνάει ήταν αποκαλύψεων και αποδόμησης προσωπικοτήτων. Ήταν ένα μάθημα για να διδαχτούμε όλοι ότι κανένας δεν πρέπει να τοποθετείται σε υψηλό βάθρο οποιαδήποτε θέση ή αξίωμα κι αν έχει' ότι δεν χρειαζόμαστε πρότυπα ούτε είδωλα.Ότι ο καθένας πρέπει να είναι πρότυπο για τον εαυτό του και μόνο Και αξίζει να θαυμάζει και κυρίως να σέβεται πρωτίστως τον εαυτό του!

Από τις λίγες φορές ίσως που είναι χρήσιμο το να παρακολουθήσει κάποιος τηλεόραση! Μίλησαν άνθρωποι που βίωσαν είτε σωματική είτε λεκτική βία' η βία έχει πολλές μορφές κάποιοι και κάποιες την έχουμε συναντήσει στη ζωή μας ή σε κάποιο γνωστό μας μπορεί να έχει συμβεί.

Το καλύτερο όλων είναι να έχεις το θάρρος να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους τη στιγμή που συμβαίνουν αλλά αυτό είναι το πιο δύσκολο γιατί ψυχολογικά δεν είσαι εσύ σε θέση. Όταν δέχεσαι μία μορφή βίας νιώθεις σαν να είσαι ένα μικρό παιδί αισθάνεσαι ευάλωτος εύθραυστος' όταν θα ξαναπάς πίσω σε αυτή την ανάμνηση και θα την ξαναζήσεις στο μυαλό σου Θα νιώσεις τον ίδιο φόβο αν δεν το είχες βγάλει από μέσα σου λέγοντάς το τη στιγμή που συνέβη!

Και οι καλές αναμνήσεις και οι κακές είναι σαν ρούχα τα τοποθετούμε σε μία ντουλάπα Η ντουλάπα αυτή είναι το μυαλό μας κάποια ρούχα όμως μεγαλώνοντας δεν μας κάνουν γιατί αλλάζει το σχήμα μας η διάθεσή μας και πρέπει να τα πετάμε όμως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ότι τα πήραμε ότι τα φορέσαμε ή ότι μας φόραγαν για ένα διάστημα...

Κείμενο Ελένη Σκουτελάκη